W jakim roku?
Początek lat 80.
Ale ta współpraca miała raczej wymiar lokalny, czy to procentowało ponadregionalnie?
Inaczej: to procentowało na korzyść delegatury gorzowskiej. Ale ta delegatura podlegała Poznaniowi, więc splendor skapywał i na Poznań. Zasługę główną mieli tam miejscowi.
Chodzi mi o to, na ile to funkcjonowało w świadomości powszechnej.
Bardzo. To Janusz [Nowacki] może potwierdzić. Konfrontacje Gorzowskie były ogólnopolskie, a nawet z udziałem NRD.
Ile osób brało w tym udział?
W tej wystawie – dużo osób, może 20-tu, 30-tu autorów, a może i więcej. My jako Poznań też braliśmy udział w tych Konfrontacjach, bo ja też brałem udział, z tym, że jako członek jury, poza [konkursem].
A na ile można się było przebić dalej – do Warszawy, czy zagranicę? Na ile ta działalność Związku w tym pomagała?
Było bardzo dużo wystaw poza granicami kraju, ale każdy autor, który chciał, indywidualnie to obsyłał.
Co obsyłał?
Te wystawy. Ja mam np. medal z Zagrzebia.
Ale chyba trzeba było zostać najpierw zakwalifikowanym?
Swoje fotografie pakowałem, [zanosiłem] na pocztę i wysyłałem na podany adres. Przysyłali imienne zaproszenia, bo wystarczyło się raz pojawić, to przysyłali. Przeważnie tak właśnie robiono, w Czechosłowacji czy w Niemczech, czy Francji, Jugosławii, Anglii; w Anglii np. Królewskie Towarzystwo Fotograficzne, też wziąłem udział w ich wystawie, potem ta IMCA londyńska czy jakaś się zwróciła… To wszystko się działo w latach 60. do 90. Później był m.in. taki konkurs w NRD, to się nazywało Ifo Scanbaltic, dla fotografów z krajów nadbałtyckich, czyli NRF, NRD, Polska, Litwa, Szwecja, Dania chyba jeszcze – miałem zaszczyt brać udział w jury tego konkursu i to chyba trzykrotnie; dwukrotnie na pewno (1980, 1984).
Z racji tego, że był pan prezesem?
Raczej nie, bo zaproszenie przyszło do Zarządu Głównego. I może dlatego zostałem wytypowany, że wtedy byłem członkiem Zarządu Głównego lub że byłem w Komisji Artystycznej – nie wiem.
Kto był organizatorem?
Niemieckie Towarzystwo Fotograficzne. Jury składało się z przedstawicieli tych wszystkich krajów nadbałtyckich. Tam też brałem udział w wystawie, ale poza konkursem. W takim kąciku dla jury.
Jakby nie patrzeć, to zrobił pan karierę…
…no to za dużo pani powiedziała…
… skoro wszedł pan w skład takiego jury, a to, że pełnił pan funkcje w Związku, było okolicznością sprzyjającą.
Oczywiście. Tu w kraju zasiadałem w jury dużo częściej, bo zagranicą, to tylko w tamtym konkursie. Ale to była wystawa naprawdę z rozmachem, prawdziwie międzynarodowa. Najpierw jury trwało tydzień, potem, jak pojechaliśmy na otwarcie, to jeszcze nas tam gościli.
Wspomniał pan o wystawie Królewskiego Towarzystwa Fotograficznego. Można było na takie zaproszenia wyjeżdżać?
Boże broń. I to też był skutek kontaktów. M.in. z Poznańskiego Towarzystwa Fotograficznego był żyjący do dziś Feluś Sikorski, starszy ode mnie pewno o dwa lub trzy lata. On miał w Londynie kuzyna, który zajmował się fotografią i był w tym Królewskim Towarzystwie. To on przysłał Felkowi zaproszenie, a ponieważ byliśmy kolegami, Feluś powiedział: słuchaj, może weźmiesz udział. To ja odpowiedziałem: dlaczego nie, ty wysyłasz, to ja też, zrobimy wspólną paczkę, wyślemy. Potem jeszcze nas zapraszali, ale w następnych latach już IMCA, bo ona przejęła organizację [tego konkursu]. To są wszystko ogólniki: brał udział w kilkudziesięciu wystawach zagranicą i kilkudziesięciu w kraju. Przychodziły katalogi, zaproszenia, ale to jest ten mój bałagan, odkładało się w różne miejsca.
