Fotografowie:

Sergey Maximishin (ur. 1964, Krym, b. ZSRR)

Jeden z najwybitniejszych współczesnych fotografów rosyjskich zaczął pracę w zawodzie, gdy wysłano go z jednym z ostatnich oddziałów wojsk radzieckich na Kubę, a jego lejtnant w trakcie odprawy zawezwał: „Artyści, piosenkarze, aktorzy, kompozytorzy oraz pozostała hołota, która nie ma zamiaru odbywać służby – krok naprzód”. Maximishin zrobił krok naprzód, dostał Zenita i pojechał fotografować Fidela (Castro) z radzieckimi generałami. Zdjęcia zniweczyła twarda kubańska woda. Maximishin dostał maczetę i poszedł kosić trzcinę.
Dzieciństwo spędził na Krymie, w 1982 r. przeprowadził się do Leningradu. Na Kubie służył w l. 1985-87, potem studiował fizykę jądrową na Politechnice w Leningradzie (ukończył w 1991), przemianowanym na Sankt Petersburg. Pracował w laboratorium ekspertyz naukowych i technicznych Ermitażu, prowadził agencję handlu nieruchomościami, aż jej upadek skłonił go, by poświęcić się całkowicie fotografii. Ukończył wydział fotografii dziennikarskiej przy Związku Dziennikarzy w St. Petersburgu (1998), został etatowym fotoreporterem gazety „Izwiestia” (1999-2003). W 2003 r. zdobył po raz pierwszy pierwszą nagrodę na World Press Photo (kat. Sztuka i rozrywka), w 2005 r. – po raz drugi (kat. Życie codzienne). Od 2003 r. współpracuje z niemiecką agencją „Focus”, od 2007 – z brytyjską Panos Pictures. Publikuje w m. in. Time, Newsweek, The Wall Street Journal, Paris Match, Geo, Stern, Der Spiegel, Corriere della Sera. Jego prace znajdują się w kilku światowych kolekcjach (jak Niepce Museum of photography, Fonds national d’art contemporain FNAC, Rotterdam Museum of contemporary art). Wydał album „Last Empire, 20 years after” („Ostatnie imperium, dwadzieścia lat później”).

Igor Muchin  (ur. 1961, Rosja)

Prominentny fotograf moskiewski, którego prace znajdują się w zbiorach wielu muzeów na świecie, stał się sławny, gdy za czasów Gorbaczowa zajął się młodzieżą radziecką i niezależnymi muzykami rockowymi (z grupy „Tupyje”). Zdjęcia wyszły w wydanych rok po roku dwóch albumach („Rock in Russland” 1989; „TUSOVKA. Whos who in the new soviet rock culture“ 1990). Wtedy technik budowlany z wykształcenia, po maturze zatrudniony w biurze projektowym, zdecydował się na karierę niezależnego fotografa (1989). Zaczynał już wcześniej – w Studiu Fotografii Artystycznej Aleksandra Lapina, znanego z fotografowania zwyczajnej codzienności w czasach końca Związku Radzieckiego. Lapin, również rosyjski teoretyk fotografii, zrobił mu pierwszą wystawę indywidualną (1987). Krótko po tym Muchin został członkiem grupy „Fotografia bezpośrednia”.
Inne wczesne projekty – „Młodzież wielkiego miasta” (1985-1989), realizowany m.in. w Moskwie, Leningradzie, Rydze, Wilnie, oraz „Radzieckie pomniki” umocniły pozycję Muchina. Odtąd jego zdjęcia regularnie publikowano i wystawiano w Rosji i zagranicą (publikacje m.in. Le Monde, Libération, Time, Rolling Stone, GEO, Elle, Vogue).
Od lat 90. wiodące tematy w jego pracy to dokumentacja życia rosyjskiej prowincji i w Moskwie. Zwłaszcza zdjęcia moskiewskie są tak mocno osadzone na ulicy, że bywają mylnie wiązane z nurtem street photo.
Wydał 5 monografii. Jego prace są w kolekcjach m.in. Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Galerii Trzeciakowskiej w Moskwie, paryskiego Fonds national d´art contemporain. Wykłada w Wolnej Akademii Fotografii w Moskwie i Kijowie.

Stepan Rudik  (ur. 1982, Ukraina)

Niezależny fotograf ukraiński, który za serię zdjęć z Polski został nominowany do Joop Swart Masterclass 2011. Syn fotografa. Obojętnie, kto go uczył dalej, to najpierw od ojca usłyszał: „dobrego fotografa przede wszystkim wyróżnia umiejętność zauważenia dobrego kadru”.
Wykształcony na Narodowym Uniwersytecie Kultury i Sztuk Pięknych w Kijowie ze specjalnością: fotografia. Od 2004 r. z powodzeniem startował w różnych konkursach, od 2006 – realizował własne projekty, także fotograficzno-społeczne (m.in. “A ja rosnę jak przez asfalt trawka”). Za te ostatnie otrzymał podziękowanie od ukraińskiej pomocy społecznej przy ministerstwie ds. rodziny, młodzieży i sportu (2008). W 2009 r. jeden z tych projektów pokazywał na wystawie zbiorowej „Szkoły Lapina” (Alexandra Lapina) w Moskwie. Z serii jego reportaży społecznych wywodzi się zdjęcie, które dało mu nagrodę w konkursie World Press Photo 2010 i dyskwalifikację wkrótce po ogłoszeniu werdyktu; stał się kontrowersyjny. Szczęśliwe w tym samym roku otrzymał stypendium polskiego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w programie Gaude Polonia na projekt „Polska 2010”. W 2011 r. wszedł do pierwszej dziesiątki finalistów konkursu „Młodzi fotografowie Rosji”.
Jest członkiem Związku Artystów Fotografików w Rosji i na Ukrainie.

Mariusz Forecki  (ur. 1962 r., Polska)

Jedyny polski fotograf, który stworzył długi esej o Polsce przemian społecznych i obyczajowych od końca lat 80. do pocz. XXI w., a podpatrywanie współmieszkańców we własnym kraju jest wiodącym tematem jego twórczości. Z drugiej strony był jedynym fotografem, który dokumentował ostatnie godziny obrony Pałacu Prezydenckiego w Groznem przez oddział Szamila Basajewa w czasie pierwszej wojny rosyjsko-czeczeńskiej (1995). Absolwent Instytutu Twórczej Fotografii w czeskiej Opavie (przy Uniwersytecie Śląskim).
Nigdy nie wysłał tych ani innych zdjęć na konkurs World Press Photo. „Zawsze się spóźniam”, twierdzi , ale jego markę stanowi refleks, celność i poczucie humoru.
Pierwszą pracę podjął w telekomunikacji, po godzinach chodził na spotkania Towarzystwa Fotograficznego. W 1986 r. został etatowym fotografem najlepszego tygodnika regionalnego „Wprost”. W l. 80. zrealizował też niezależne fotoreportaże zagranicą, m.in. z trzęsienia ziemi w Armenii (1987), z wojny w Afganistanie (1988). W 1991 r. przeszedł do redakcji tygodnika „Poznaniak”, w 1997 r. – na krótko do Gazety Wyborczej i został fotografem niezależnym. Począwszy od l. 90. stworzył 7 cykli, obrazujacych zaskakujący rozwój  obyczajów i wspólnot. Od 1998 r. prowadzi własną Agencję Prasową i Fotograficzną TAMTAM. Od 2006 r. jest współwydawcą (Z Grzegorzem Dembińskim, Andrzejem Marczukiem i Wojtkiem Sienkiewiczem) niekomercyjnego, najlepszego polskiego według czasopisma Press, internetowego Magazynu Fotografii Dokumentalnej www.5klatek.pl.
Za długoletni esej o Polsce został wyróżniony w 2005 r. przez Związek Polskich Artystów Fotografików ZPAF. W 2009 r. zdjęcia z dwudziestolecia istnienia nowej Polski wydał w albumie „I love Poland”. Jest członkiem ZPAF.

Zespół DZIWY to sympatyczny psychodeliczny rock po polsku w zestawieniu: kontrabas, gitara, perkusja oraz wokal. DZIWY zrodziły się pewnego przedwiośnia w odmętach porażyńskiej puszczy, w wyniku spotkania czterech Wielkopolan i jednego Łotysza. Chłopaki ubrali swoje myśli w dźwięki, wypachnili instrumenty i przedsięwzięli wyjść z lasu aby uprawiać szeroko pojęty lans. Łamanie zastanych reguł i umiłowanie nieładu przejawia się zarówno w kompozycjach muzycznych, jak i stylu życia członków zespołu.
Więcej o zespole: www.dziwy.com